Tres poemas de Noor Hindi
Noor Hindi é unha poeta e reporteira palestino-americana que vive en Michigan. Publicou o libro titulado «Querido Deus. Queridos ósos. Querido amarelo.», un exercicio de poesía política ou activismo lingüístico editado por Haymarket Books no 2022. Actualmente traballa nunha antoloxía de poetas palestinas xunto con George Abraham, que sairá baixo o mesmo selo no ano 2025. Noor Hindi explora nos seus textos a relación entre poesía e xornalismo, e as diferenzas entre unha noticia, un poema e un documento. Coñece ben o que é a diáspora, a distancia, e o papel da literatura como acto de responsabilidade e resistencia. Sabe que os dólares cos que paga os seus impostos financian as bombas que matan a súa xente. Quere que lle deixen de preguntar se ama o país no que vive (EUA) e que lle pregunten, en cambio, se ese país lle ten a ela alguna estima.
_
QUE LLE DEAN Á TÚA LECCIÓN SOBRE A TÉCNICA, O MEU POBO ESTÁ MORRENDO
Os colonizadores escriben sobre as flores.
Eu fáloche de nenos que guindan croios aos tanques israelís
segundos antes de se converteren en margaridas.
Quero ser coma eses poetas que se interesan pola lúa.
En Palestina non se ve a lúa desde as celas e as prisións.
É ben fermosa, a lúa.
Son ben fermosas, as flores.
Recollo flores para o meu pai morto cando estou triste.
Pasa o día a ver Al Jazeera.
Oxalá Jessica deixase de mandarme mensaxes de Feliz Ramadán.
Sei que son norteamericana porque cando entro nun cuarto algo morre.
As metáforas sobre a morte son para os poetas que pensan que aos
fantasmas lles interesa como soan.
Cando morra, prometo que te hei perseguir por sempre.
Algún día escribirei sobre as flores coma se fosen nosas.
_
UN DÍA, UNHA VIDA: CANDO ASASINARON UNHA SANITARIA EN GAZA, FOI UN ACCIDENTE?*
para Rouzan al-Najjar, despois/en contra dunha peza publicada polo New York Times sobre al-Najjar
E que pasa coas flores
do seu pano? E coa súa
bata médica branca, agora vermella?
As unllas pintadas tan rosas
coma unha lingua, un solpor,
unha milgranda. De que xeito o gas lacrimóxeno
forma nubes sobre dos
mortos. De que xeito unha terra
— obrigada a tragar balas e sangue —
esgaza o seu estómago
e o ondea diante dunha bandeira.
Dime por que as mortes
do meu pobo se volveron un conflito
sen esperanza nin final e vidas apedradas pola guerra.
Que mortes se volven involuntarias,
accidentes a ollos
deses que lles chaman ás bágoas do meu pai
un interminable e irresoluble
ciclo de violencia. Dime. Nun país que permite catro horas
de electricidade por día, como se vive
ás escuras, na man as chaves das casas
que destruíron os soldados, mentres unha nai
se aferra ao corpo da súa filla morta, e lle saca
a Rouzan as luvas brancas, e chora polo sol
e a súa luz impenetrable. Véñenlle á mente
os estetoscopios de xoguete cos que Rouzan
enredaba de pequena, e logo fita
para os ollos dun soldado israelí.
E dálle a risa.
*(Rouzan al-Najjar foi asasinada por soldados israelís en xuño do 2018, mentres atendía persoas feridas na fronteira de Gaza. O New York Times publicou unha peza ao respecto que levaba por titular o título que este poema emprega. Ademais do titular enganoso, a reportaxe expoñía que as protestas do pobo palestino eran pouco máis ca unhas argucias de Hamas e chamáballe «labor de contención» a un claro asedio sostido no tempo que vulnera o Cuarto Convenio de Xenebra.)
_
ÚLTIMA HORA
Xa non son unha poeta.
Entrevistei demasiados políticos.
O único que lles importa son os fantasmas.
Última hora: última vez
que sinto esta estúpida vergoña.
Apuntei citas no meu calendario
só para foder. Fágoo
na miña xornada laboral. Ola, ola.
Son máis calada do que parezo.
Son un home de traxe.
Pásame a maldita cachimba.
Fai o favor de lles dicir aos maxistrados
que cansei de facer reportaxes.
O meu desexo de amañar esta ventá é corrupto.
O voso desexo de chamarlle a mirar
por esta ventá
un acto de xustiza social é corrupto.
Nunha manifestación, unha muller di que son unha noticia falsa.
Pois vale, logo, contéstolle. Agora xa
non sorrío. Fago tan ben o meu traballo
que vocifero máis ca as aguias. Son máis veloz
ca a tristeza. Espremo
os miolos nunha licuadora
e convídovos a un vaso.
A miña nai ergue unha bolboreta
cara ao ceo.
Un relucente desastre de ás brancas.
Por favor, que alguén saque unha foto.
Teño os zapatos enchoupados de sangue.
_
Poemas do libro Dear God. Dear Bones. Dear Yellow. (Haymarket Books, 2022).
Tradución ao galego de Jesús Castro Yáñez.
